شماره ۳۲ مجله زنان امروز
-
اختلال خودزشت‌پنداری
حداکثر ۲٫۴درصد و حداقل ۱.۷درصد کل جامعۀ امریکا به اختلال خودزشت‌پنداری دچارند. این آمار به این معناست که تقریباً از هر ۵۰ نفر یک نفر به این اختلال مبتلاست. اغلب ما از چیزی در ظاهر خود راضی نیستیم؛ بینی کج، فرم نامناسب لب‌ها هنگام لبخند یا چشم‌های زیادی بزرگ یا زیادی کوچک. این نقص‌ها، اگرچه ذهنمان را آزار می‌دهند، در زندگی روزمرۀ ما اختلالی ایجاد نمی‌کنند. اما افراد مبتلا به اختلال خودزشت‌پنداری (BDD)1 ساعت‌ها درگیر نقص‌های واقعی یا خیالی در ظاهر خود هستند. این افراد نمی‌توانند افکار منفی خود را کنترل کنند و حرف کسانی را که می‌گویند ظاهرشان مشکلی ندارد باور نمی‌کنند. این افکار می‌توانند باعث فرسودگی شدید عاطفی شوند و در زندگی و عملکرد روزمره‌شان اختلال ایجاد کنند. این افراد آنچنان نگران‌اند مبادا دیگران متوجه عیب‌هایشان شوند که ممکن است از رفتن به سر کار یا مدرسه خودداری کنند، از موقعیت‌های اجتماعی دوری کنند و خود را حتی از دوستان و اعضای فامیل مخفی کنند.
بیشتر بخوانید -
وسواس فکری‌ـ‌عملی
می‌خواهید از خانه بیرون بروید اما چندین بار قفل در را باز و بسته می‌کنید تا از قفل بودن آن مطمئن شوید. حمام کردن شما بیشتر و طولانی‌تر از افراد عادی است و هنگام راه رفتن در خیابان روی خطوط پا نمی‌گذارید یا به محض بروز درد یا اشکالی کوچک در عملکرد بدنتان بدترین بیماری‌ها را تصور می‌کنید و... این نشانه‌ها بخشی از نشانه‌های معضلی است که امروزه آن را اختلال وسواس فکری-عملی (OCD)1 می‌نامند. این اختلال جزء ۲۰ دلیل عمدۀ ناتوانی‌های حاصل از بیماری در دنیا است و امکان ابتلا به آن در دنیای پراسترس کنونی برای همه وجود دارد و شاید بسیاری از ما بدون اینکه بدانیم به آن مبتلا هستیم.
بیشتر بخوانید -
گفت وگو با دکتر بهشید ارفع نیا، حقوق‌دان
زنان بی‌هویت، فرزندان بی‌نام و نشان زن خارجی که با مرد ایرانی ازدواج می‌کند، بی‌هیچ قید و شرطی تابعیت ایرانی پیدا می‌کند. اما وقتی به زن ایرانی می‌رسیم ماجرا شکل دیگری پیدا می‌کند. ازدواج زن ایرانی با مرد خارجی در برخی موارد موجب از دست رفتن تابعیت ایرانی زن می‌شود. از سوی دیگر، زن ایرانی در صورت ازدواج با مرد غیرایرانی نمی‌تواند تابعیت خود را به فرزندش منتقل کند. تبعیض‌هایی که در قانون تابعیت بر زن ایرانی و فرزندان حاصل از ازدواجش با مرد خارجی اعمال می‌شود داستان‌هایی گاه شگفت‌انگیز و در عین حال غمبار رقم می‌زند؛ روایت زندگی زنانی که با چنین ازدواجی بی‌هویت می‌شوند و فرزندانشان، بی‌نام و نشان‌تر از مادر، در سرزمینی که در آن زاده شده‌اند سرگردان‌اند. منظور از مردان خارجی اینجا اغلب همان مهاجران افغانستانی و گاه عراقی هستند که به دلیل سیاست درهای باز در سال‌های گذشته به ایران آمدند و می‌خواستند خانه و زندگی‌شان را از طریق ازدواج با زنی ایرانی محکم کنند، غافل از آنکه این بی‌سروسامانی را برای نسل‌های بعد از خود نیز به یادگار می‌گذارند.
بیشتر بخوانید -
اعطای تابعیت؛ آری یا نه؟
ما دیده نمیشویم! روی صحنه با همه صحبت می‌کند. پدر و مادر و خواهر و پدربزرگ و مادربزرگش را مخاطب قرار می‌دهد. اما افاقه نمی‌کند. او به چشم کسی نمی‌آید. در نمایش خانه‌و.ا.د.ه، محمد مساوات پسری را نشان می‌دهد که از چشم خانواده افتاده و به حکم پدر، کسی حق ندارد او را ببیند. انگار که وجود ندارد. اما خواهر، آخر نمایش، در مقابل تلاشهای بیوقفۀ پسر خانواده از حکم پدر شانه خالی می‌کند و نیم‌نگاهی به پسر میاندازد. پسری که با دیده شدن از سوی یک نفر از نو هست می‌شود. ماجرای بچه‌هایی که در جامعه فاقد شناسنامه یا نوعی از هویت‌اند دست کمی از پسرِ طردشدۀ آن نمایش ندارد. بچه‌هایی که در کودکی استعدادها و توانایی‌هایشان دیده نمیشود و سرکوب می‌شوند به‌مرور در جامعه با طرد کامل مواجه می‌شوند و در بزرگسالی هم بزه‌های احتمالیشان دیده نخواهد شد. افرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی و مردان خارجیب یکی از این گروه‌ها هستند.
بیشتر بخوانید -
معرفی کتاب فمینیسم‌های ادبی
عصیان زنانه بر چارچوبهای دیرپای نقد ادبی مطالعهٔ کتاب فمینیسم‌های ادبی را تمام کرده‌ام و می‌خواهم دربارۀ آن بنویسم. اما پیش از هر سخنی دربارۀ کتاب باید به پرسشی پیشینی در ساحت ذهن پاسخ بگویم: آشنایی با شیوه‌هایی که زنان از گذر آنها قصه‌ها را روایت می‌کنند، می‌خوانند، نقد می‌کنند یا به مدد آنها روایت می‌شوند چگونه می‌تواند بر سبک نوشتار مرسوم، چارچوبهای که به طور طبیعی از یک متن معرفی کتاب در نشریه‌ای وزین و دیرپای انتظار می‌رو
بیشتر بخوانید
